Brabanders genaaid door Stikselsbeleid

17 juni 2020, Den Haag. Leestijd: 2 minuten

“DOE ZELF NORMAAL!” Klinkt er weer eens uit ‘het torentje’. “Gezeik altijd.” 

Mark zucht. Daardoor vindt een stukje van een pijnboompit zijn weg naar buiten. 

Niet raar, Mark vraagt altijd om een lepeltje extra aan de kantinejuf. Geef ‘m eens ongelijk. Waarom zou je concessies doen op een broodje carpaccio als je de baas van Nederland bent? 

Terug naar Mark. Of eigenlijk naar z’n pit. Die is op wat printjes beland waarop ik ‘Stikselsbeleid’ lees. Mark schiet de pit onbedoeld mijn kant op. Gevolgd door een blik die zegt “Ja, nou en?!”. Het moge duidelijk zijn, Mark heeft z’n dag niet. 

Dat verbaast me niks. De man heeft net te horen gekregen dat de uitstoot van stiksels (veelal gebruikt door moeders, schoonmoeders, tantes en zaakjes waar enkel met contantenafgerekend kan worden in de weken voor carnaval) met 50% gereduceerd dient te worden. En dat voor 18 februari 2023.

“Gekkenwerk.” Vat Mark samen. “Tot die tijd zit ik met het gezeik van die Brabantse boeren te kijken.”

Mark z’n inschattingsvermogen liet ‘m een keer niet in de steek. Binnen no time stond de parade in de hoofdstad van het carnaval vol met protesterende boeren en durskes en omgekeerde Oeteldonk-vlaggen.

Mensen in kieltjes en jaskes bekleden de bestrating zo ver het oog reikt. En da’s een eind nu Het Theater aan gort ligt. 

Mijn oog valt op een ietwat forse man. Hij staat met een frikadel in zijn bier te roeren. Net voordat hij een hap wil nemen begint hij (naar mijn weten zonder aanleiding) met die frikadel in mijn richting te zwaaien en betoogt: “We doen dit al sinds 1882. En emblemen heuren daor gewon bij”. De natte frikadel vindt alsnog de weg naar zijn mond en hij neemt theatraal een hap. 

Na het verliezen van mijn eetlust loop ik door. En net als ik dacht dat het niet gekker kon, staat daar iemand midden in deze chaos te slapen. Je leest het goed: staat. Wat een engerd… ‘Naovenant Niks’ prijkt er groot in het logo op zijn rug dat stevig verankerd is met (jawel) stiksels. Er staan nog wat meer mannen met dit logo op hun rug. Een van hen reageert: 

“Wat sit je te kijke joh?” Ik verwacht een dreun maar krijg een glimlach. “Nee, hehehe, geintje!” Het blijkt de penningmeester van het hele zwikje, Martijn K. Of hij neemt me in de maling, of hij heeft echt een Amsterdams accent. Over de impact van het stikselsbeleid op zijn ‘clubke’ is hij resoluut. 

“Dit betekent het einde van ons clubke. Met alleen contributie van onse leden redden we het niet. We sijn afhankelijk van donaties van onze zogeheten Maotjes. Die stijgen – als ze doneren- elk jaar in rang in de vorm van een embleem. Maar ja, als je geen stiksels meer mag gebruiken, heeft emblemen uitdelen ook geen sin meer he? Tien jaar traditie naar de klote.” 

Hij neemt een slok bier. Dan tikt- ie me (net iets te enthousiast) nog eens aan.

“Oh trouwes, wil je ff benoemen dat ze dus totdat het stikselsbeleid ingaat (18 februari, 2023) natuurlijk nog wel een ‘Maotje van’ embleem of alle ontbrekende rangen kunnen bestellen? Kan op naovenantniks.nl.” 

Ik ben de schijnbewegingen van deze ogenschijnlijk agressieve penningmeester beu dus bij deze.

Ik moet het ze nageven, die Brabantse boeren. Want ondanks veel (terecht) opgekropte woede, ging het er onderling gemoedelijk aan toe. Wellicht komt het door het kraanwater. Waarschijnlijker door die fantastische uitlaatklep genaamd Carnaval. Voor nu een zorg minder voor onze Mark. Tot de pleuris uitbreekt op woensdag 23 februari.